با یاد و تمنای یاری از یگانه پروردگار بی‌همتا و (صمد) و تمام اهل درستی و نیکی و حق و عدالت با عقاید و آیین های گوناگون
منشأ فکری ناصحیح بنی بشر در طول تاریخ به واسطه ی مکتوبات برجسته - آدم و حوا و تبعیض میان آقایان و بانوان
با شخصی که نسبت به ادیان تعصبی خاص داشت گفتگو میکردم ، از مهمترین تذکرهای کلی او درباره ی این بود که در طول تاریخ و به سببِ دست داشتن دشمنان بشر ، نادانان و قدرتمندان ، بیان و تعریفی ناصحیح از روایات گوناگون باب شده ، و صحبتمان رسید به داستان آدم و حوا ، بنده که این مکتوباتِ بسیار نافذ ، به جهت شکل‌گیریِ عقاید و رفتار جوامع را بشکلی دقیق و عمیق و با تأمل فراوان را خوانده بودم ، آن سرسختی عجیب که گویی ذات و غالب بسیاری از گفتگو ها است و دو صاحب نظر بر نشاندن عقیده ی خود ، حتی اگر مخالفتی با دیگری نداشته باشند را کنار گذاشتم و گفتم ؛ همین نمونه ی روایت آدم و حوا که اگر بسیاری ، مشهور ترین آثار تاریخی را نخوانده و ندانسته باشند آنرا میدانند ، فرض و مورد بررسی قرار دهیم که چگونه است ، گفته شده اینان که برای آدم واقع شد به سببِ جدا شدنش از والدین . به زبان امروزی سروسامان گرفتن ، بالغ و جدا شدن از ایشان و بالکل مقصود این بوده مسئولیت زندگیِ کامل را به تنهایی بر عهده داشته باشد ولی بسیاری میگویند آدم و حوا از گل آفریده شدند ، گل بشکل تن درآمده و بیکباره جانداری بالغ شده . نکته ی دیگر ، شخصی بنام حوا اصلاً وجود نداشته ! حوا شخصیتی فرضی بوده که آدم اورا در خواب دیده همانا مکتوب است سرانجام از آن خواب گران بیدار شد ، سپس ایشان و جفتش را خدا بشکل خویش آفرید و نام ایشان آدم نهاده شد ولی آیا نزد بسیاری اینچونین پنداشته نمیشود که فردی بنام حوا وجود داشته بلکه مایه ی گمراهی آدم شده با آنکه آدم نزد خود در رویا می آموخته ! آیا بسیاری نمیپندارند که حوا موجب خطا و آدم فردی مذکر ، به تنهایی پیماینده ی مسیری به جهت بلوغ و دانایی و کمال بوده و کسبش داشته و موجب بسیاری تبعیض گردیده ، با اینکه آن حوا که موجب خطا تلقی میشود فقط در ذهن و رویای آدم مذکر بوده و اگر مسیری به جهت بلوغ و کمال پیموده شده توسط هر دوی ایشان چراکه سرانجام گفته میشود خدا ایشان را بشکل خود ، بالغ و کامل آفرید . پس ببین بنی بشر با خود چه میکند ، آنهم به واسطه ی داستانی که معتقدم مهمترین پیام آن دانایی و دانایی و دانایی ، علم و دانش ، تحقیق و پژوهش است که بر بشر یادآور و توصیه میشود و همین هنگام با لبخندی بر حالی که نمیتوانم آنرا خصمانه و بانگ زنان بخوانم البته آرام و آهسته هم نبود را فرونشانده گفت مگه من چیزی غیر از این گفتم ؟! و اینچونین گفتگوی میانمان متوقف و تفکری عمیق و طولانی جای آنرا گرفت .